Εδώ και δεκαετίες, οι επιστήμονες εξερευνούν τον αινιγματικό κόσμο των θεμελιωδών σωματιδίων, αποκαλύπτοντας τα δομικά στοιχεία του Σύμπαντός μας. Τι γίνεται όμως αν κάποια από αυτά τα σωματίδια, που κάποτε θεωρούνταν αδύνατα, υπάρχουν στην πραγματικότητα; Μια νέα μελέτη αναζωπύρωσε το ενδιαφέρον για την πιθανή ύπαρξη των λεγόμενων από ορισμένους «απίθανων σωματιδίων», προκαλώντας ταυτόχρονα ενθουσιασμό και σκεπτικισμό.
Στο επίκεντρο βρίσκονται τα παρασωματίδια, μια θεωρητική ομάδα σωματιδίων που εισήγαγε τη δεκαετία του 1950 ο Βρετανός φυσικός Herbert Green. Σε αντίθεση με τα γνωστά φερμιόνια (όπως τα ηλεκτρόνια) και τα μποζόνια (φωτόνια), τα παρασωματίδια ακολουθούν ένα διαφορετικό σύνολο κβαντικών κανόνων.
Η θεωρία του Green, γνωστή ως παραστατικότητα, πρότεινε ότι τα σωματίδια αυτά θα μπορούσαν να υπάρχουν σε καταστάσεις κάπου μεταξύ των συμπεριφορών των φερμιονίων και των μποζονίων. Για παράδειγμα, θα μπορούσαν να επιτρέψουν μόνο σε έναν περιορισμένο αριθμό σωματιδίων να καταλαμβάνουν την ίδια κβαντική κατάσταση, μια εντυπωσιακή απόκλιση από την άπειρη κατάληψη των μποζονίων ή τον αυστηρό διαχωρισμό των φερμιονίων. Ωστόσο, πολλοί πίστευαν ότι πρόκειται για αδύνατα σωματίδια.
Ως εκ τούτου, παρά τις ενδιαφέρουσες προεκτάσεις της, η θεωρία απορρίφθηκε για δεκαετίες, με πολλούς Φυσικούς να πιστεύουν ότι τα παρασωματίδια δεν θα παρήγαγαν αποτελέσματα που να διακρίνονται από εκείνα των φερμιονίων ή των μποζονίων, καθιστώντας τα άσχετα με τη φυσική πραγματικότητα.
Ωστόσο, ερευνητές του Πανεπιστημίου Rice έδωσαν νέα πνοή στην ιδέα. Η νέα τους μελέτη παρουσιάζει ένα αυστηρότερο μαθηματικό πλαίσιο για τα παρασωματίδια, δείχνοντας ότι αυτά τα «αδύνατα σωματίδια» θα μπορούσαν να εμφανιστούν ως ανιχνεύσιμα φαινόμενα σε συγκεκριμένα κβαντικά συστήματα.
Ένας σημαντικός περιορισμός, ωστόσο, είναι ότι η τρέχουσα έρευνα περιορίζει τα σωματίδια αυτά σε μία ή δύο διαστάσεις, αν και τίποτα στα μαθηματικά δεν αποκλείει την ύπαρξή τους σε τρεις διαστάσεις. Επιπλέον, τα παρασωματίδια που περιγράφουν οι ερευνητές είναι ψευδοσωματίδια-δονήσεις που δρουν σαν σωματίδια- και όχι οι θεμελιώδεις οντότητες όπως τα ηλεκτρόνια ή τα φωτόνια.
Βέβαια, οι επιφυλακτικοί υποστηρίζουν ότι η ανίχνευση αυτών των σωματιδίων θα απαιτούσε κβαντομηχανική πολύ πέρα από τις σημερινές μας δυνατότητες. Ωστόσο, η ιστορία δείχνει ότι οι επιστημονικές θεωρίες που αρχικά απορρίφθηκαν ως μη εφαρμόσιμες μπορούν τελικά να μεταμορφώσουν την κατανόησή μας για το Σύμπαν.
[via]
