Παρά τα πολλά θαυμαστά πράγματα που μπορούν να κάνουν οι άνθρωποι, δεν μπορούμε να πετάξουμε μόνοι μας. Αλλά αν μπορούσαμε, πόσο μεγάλα θα ήταν τα φτερά μας; Φυσικά, η απάντηση εξαρτάται από το μέγεθος του ατόμου. Αλλά κάποιος που ζυγίζει περίπου 70 κιλά και έχει ύψος τουλάχιστον 1,5 μέτρο θα έπρεπε να έχει άνοιγμα φτερών περίπου 6 μέτρα, δήλωσε ο Ty Hedrick, καθηγητής βιολογίας στο Πανεπιστήμιο της Βόρειας Καρολίνας στο Chapel Hill, «το οποίο μου φάνηκε εκπληκτικά μικρό».
Ο Hedrick κατέληξε σε αυτόν τον αριθμό χρησιμοποιώντας μια εξίσωση που ανέπτυξε ο Robert Nudds, ανώτερος λέκτορας βιολογικών επιστημών στο Πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ. Ο Nudds περιέγραψε την εξίσωση αυτή σε μια εργασία του 2007 που δημοσιεύθηκε στο Journal of Avian Biology, στην οποία περιγράφει την κλιμάκωση των παραμέτρων των φτερών των πτηνών σε σχέση με τη σωματική μάζα.
Αλλά σε αυτό το υποθετικό σενάριο, δεν μπορούμε απλώς να βάλουμε ένα ζευγάρι φτερά και να το θεωρήσουμε λήξαν. Απαιτείται πλήρης επαναπροσδιορισμός της ανατομίας μας. Αν θέλουμε να πετάξουμε, χρειαζόμαστε και άλλα χαρακτηριστικά εκτός από τα φτερά.
Πρώτον, πρέπει να σκεφτούμε τι είδους φτερά θα έχουμε. Η κλασική εμφάνιση αγγέλου απεικονίζει έναν ιπτάμενο άνθρωπο με ένα τεράστιο ζευγάρι φτερών που προεξέχουν από την πλάτη. Ανατομικά, αυτό θα απαιτούσε μια ξεχωριστή ωμοπλάτη και θα χρειάζονταν επίσης μύες πτήσης που θα τυλίγονταν από το στήθος προς την πλάτη.
Σύμφωνα με τους ερευνητές, τα φτερά νυχτερίδας θα είχαν περισσότερο νόημα στους ανθρώπους. Σε αυτή τη διάταξη, ολόκληρο το χέρι θα τεντώνονταν, δημιουργώντας το άνοιγμα των φτερών των 6 μέτρων. Ένα σαρκώδες φτερό με μεμβράνη θα κάλυπτε αυτά τα άκρα.
Αλλά για να πετάξουμε πραγματικά, το υπόλοιπο σώμα μας θα έπρεπε να παράγει αρκετή δύναμη, κάτι που θα απαιτούσε ισχυρούς μύες. Στα πτηνά, κατά μέσο όρο το 16% έως 18% της μυϊκής τους μάζας προέρχεται από μύες που χρησιμοποιούνται για την πτήση. Σε ορισμένα, έως και το 30% της μυϊκής τους μάζας προέρχεται από το στήθος. Αυτό ισχύει και στις νυχτερίδες, αν και η μάζα κατανέμεται σε περισσότερους μύες. Το επακόλουθο στους ανθρώπους δημιουργεί μια αστεία εικόνα. «Θα έχετε ένα στήθος που θα προεξέχει και μια πλάτη που θα είναι υπερβολικά γραμμωμένη».
Το είδος των ιπτάμενων ανθρώπων θα ήταν επίσης ένας σημαντικός παράγοντας σε αυτό το ερώτημα. «Δεν πετούν όλα με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Το πώς θα πετάξετε θα καθοριστεί από την ανατομία σας». Υπάρχουν μερικοί τύποι πτήσης, και όλα τα ιπτάμενα πλάσματα ειδικεύονται σε διαφορετικά είδη, όπως το χτύπημα, το γλίστρημα, η αιώρηση και η ανύψωση. Κάθε μία από αυτές τις ειδικότητες περιλαμβάνει διαφορετικούς τύπους φτερών. Για παράδειγμα, ένα πουλί που φτερουγίζει καθ’ όλη τη διάρκεια ενός ταξιδιού έχει κοντύτερα και πιο γερά φτερά. Από την άλλη πλευρά, ένα πουλί που πετάει, όπως το άλμπατρος, έχει πολύ μακρύτερα φτερά σε σχέση με το μέγεθός του. Οι άνθρωποι, με το σχετικά μεγάλο μέγεθός τους, πιθανότατα θα πετούσαν ψηλά.
Υπάρχει επίσης το ζήτημα της απογείωσης, ειδικά με φτερά νυχτερίδας μήκους 6 μέτρων. Με τόσο μεγάλα φτερά, δεν θα μπορούσαμε να πετάξουμε προς τα πάνω.
Οι ερευνητές προτείνουν αυτό που είναι γνωστό ως τετράποδη εκτόξευση, ή μια εκτόξευση από μια θέση όπου και τα τέσσερα άκρα ξεκινούν από το έδαφος. Οι πτερόσαυροι, οι οποίοι ήταν από τα πρώτα σπονδυλωτά που ανέπτυξαν την ικανότητα να πετούν πριν από περισσότερα από 200 εκατομμύρια χρόνια, πιθανότατα περπατούσαν και απογειώνονταν επίσης με αυτόν τον τρόπο, σύμφωνα με μια εργασία του 2010. Ορισμένες νυχτερίδες, όπως οι νυχτερίδες βαμπίρ, περπατούν και τρέχουν επίσης στα τέσσερα.
Φυσικά, οι άνθρωποι βρίσκονται σε μειονεκτική θέση εξελικτικά. Τα ιπτάμενα ζώα τελειοποιούν την ανατομία τους για πτήση εδώ και χιλιετίες.
[via]
