Γεωλόγοι κατάφεραν να φτάσουν σε βάθος 1.2km του μανδύα της Γης

Γεωλόγοι έχουν τρυπήσει βαθύτερα από ποτέ σε υλικό από τον μανδύα της Γης, καθώς έφτασαν σε βάθος μεγαλύτερο από 1,2 χιλιόμετρα. Το δείγμα δίνει μια ματιά στη γεωλογία, ακόμη και στη ζωή σε έναν βαθύ κόσμο που κανονικά είναι πέρα από την εμβέλειά μας.

Ο μανδύας αποτελεί το μεγαλύτερο μέρος του εσωτερικού της Γης, εκτεινόμενος χιλιάδες χιλιόμετρα μεταξύ του φλοιού και του πυρήνα. Ο μανδύας, που περιγράφεται ότι έχει τη συνοχή καραμέλας, είναι ένα λιπαρό ημιστερεό υλικό που περιέχει μια διαφορετική σύνθεση ορυκτών από αυτή που βλέπουμε εδώ στην επιφάνεια. Το πρόβλημα είναι ότι είναι δύσκολο να μελετηθεί άμεσα, καθώς συνήθως βρίσκεται κάτω από περίπου 40 χιλιόμετρα βραχώδους φλοιού. Ωστόσο, υπάρχουν περιοχές όπου ο φλοιός είναι πολύ λεπτότερος και το υλικό του μανδύα φτάνει μέχρι την επιφάνεια.

Μια διεθνής ομάδα επιστημόνων ταξίδεψε στη μεσοατλαντική ράχη, ένα χάσμα στον πυθμένα του Βόρειου Ατλαντικού Ωκεανού που σχηματίζεται καθώς η Ευρασιατική πλάκα διαχωρίζεται αργά από τη Βορειοαμερικανική πλάκα. Εδώ, πετρώματα του μανδύα που ονομάζονται περιδοτίτες διαρρέουν προς τα πάνω και φτάνουν στον πυθμένα της θάλασσας. Και τώρα, έχουμε το μεγαλύτερο δείγμα που έχει συλλεχθεί ποτέ. Η ομάδα έκανε μια εκπληκτική γεώτρηση 1.268 μέτρων μέσα στον περιδοτίτη και ανέκτησε το 71% του πετρώματος. Συγκριτικά, το προηγούμενο ρεκόρ έφτανε σε βάθος μόλις 201 μέτρων.

Το δείγμα συλλέχθηκε από το ερευνητικό σκάφος JOIDES Resolution, το οποίο χρησιμοποίησε έναν γερανό για να τρυπήσει σε μια υποθαλάσσια οροσειρά που ονομάζεται Atlantis Massif, κοντά στη μεσοατλαντική κορυφογραμμή. Προφανώς, οι επιστήμονες είχαν προγραμματίσει να συλλέξουν μόνο περίπου την ίδια ποσότητα με το προηγούμενο ρεκόρ, αλλά βρήκαν τη δουλειά εκπληκτικά εύκολη και πολύ πιο γρήγορη από ό,τι περίμεναν, οπότε ουσιαστικά συνέχισαν να τρυπάνε για όλη τη διάρκεια της αποστολής.

Μια ομάδα 30 επιστημόνων στο πλοίο ανέλυσε τα δείγματα καθώς εισέρχονταν. Ο περιδοτίτης δεν ήταν παρθένο υλικό του μανδύα, μιας και το πέτρωμα είχε αλληλεπιδράσει εκτενώς με το θαλασσινό νερό και είχε “ερπετοποιηθεί”, αποκτώντας μια υφή που μοιάζει με δέρμα φιδιού. Ο περιδοτίτης ήταν επίσης διάσπαρτος με μια σειρά άλλων τύπων πετρωμάτων, γεγονός που υποδηλώνει ότι μπορεί να μην υπάρχει τόσο οριστικό όριο μεταξύ φλοιού και μανδύα όσο πίστευαν οι επιστήμονες.

Η μελέτη δεν είχε επίσης καθαρά γεωλογικό ενδιαφέρον. Η ομάδα συνέλεξε επίσης δείγματα από τους μικροοργανισμούς που ζουν σε διάφορα τμήματα του δείγματος, με στόχο τη μελέτη των χημικών αντιδράσεων που παράγουν υδρογόνο και άλλα μόρια που θα χρειαζόταν η ζωή για να ευδοκιμήσει εκεί κάτω.

“Θα χρησιμοποιήσουμε αυτά τα δείγματα για να διερευνήσουμε τα όρια της ζωής σε αυτό το βαθύ υπόγειο θαλάσσιο οικοσύστημα, βελτιώνοντας την κατανόησή μας για την προέλευσή του και βοηθώντας στον προσδιορισμό των δυνατοτήτων ζωής πέρα από τη Γη“, δήλωσε ο καθηγητής Gordon Southam, συγγραφέας της μελέτης. “Το νικέλιο απαιτείται στην υδρογενάση, το βασικό ένζυμο που επιτρέπει σε αυτά τα αρχαία βακτήρια να χρησιμοποιούν το υδρογόνο σε αυτά τα ακραία περιβάλλοντα, οπότε επί του παρόντος το παρακολουθούμε μέσω των πετρωμάτων του μανδύα“.

[via]